Hoewel een dierenarts hun eerste keuze zou zijn geweest voor de bijzondere behoeften van de wezens, wees de realiteit van hun situatie hen ergens anders heen. Het ziekenhuis, met zijn felle lichten en belofte van zorg, was niet alleen dichterbij, maar ook de meest haalbare optie aangezien ze te voet waren. De urgentie van het moment liet geen ruimte voor twijfel. Hun beslissing werd nog versterkt door het feit dat het zesde kleine wezentje, degene die hen in eerste instantie naar het bos had geleid, er al was.
“Ik weet dat je bij hen wilt blijven, maar ik heb ruimte nodig om te werken. Wacht alstublieft buiten – ik beloof dat ik u zo snel mogelijk op de hoogte zal brengen.” Jessie deed haar mond open om te protesteren, maar hield zichzelf in. Ze besefte dat de dierenarts het beter wist. Met een aarzelend knikje trok ze zich terug in de wachtkamer, David aan haar zijde in een gedeelde staat van nerveuze verwachting.