Met elke stap dichter bij de chimpansee ging Jessie’s hart tekeer, haar geest afgestemd op de delicate situatie die zich voor hen ontvouwde. Toen ze haar hand uitstak, in de hoop de vertrouwenskloof tussen hen te overbruggen, reageerde de chimpansee. Zijn tanden waren een duidelijke waarschuwing, een oerherinnering aan de grenzen die niet overschreden mochten worden.
Er viel een lange pauze nadat ze klaar was met praten, waardoor Jessie’s hart op hol sloeg. Ze kon de klok bijna horen tikken, elke seconde werd langer, waardoor ze zich meer zorgen ging maken. Uiteindelijk vroeg de dierenarts haar om het schepsel te beschrijven. Jessie deed haar best en noemde elk detail dat haar opviel.