Ondanks hun twijfels was Jessie vastbesloten. “Ik zal voorzichtig zijn,” beloofde ze, terwijl ze langzaam maar zelfverzekerd op de chimpansee afliep. De agenten, nog steeds aarzelend, besloten achter te blijven en haar goed in de gaten te houden.
De chimpansee leidde Jessie snel weg van het ziekenhuis en het bos in. Het gevoel van urgentie om hen heen werd sterker, waardoor elk geritsel van bladeren en het geroep van uilen in de verte intenser aanvoelde. Het maanlicht gaf het bos een mysterieus, licht griezelig gevoel. Jessie voelde dat ze de chimpansee moest vertrouwen, ook al werd alles mysterieuzer en een beetje enger.