De eland deinsde niet terug voor haar stem, zijn donkere ogen waren strak op haar gericht. Julie had zich altijd aangetrokken gevoeld tot momenten die nergens op sloegen, situaties die leken op puzzels die opgelost moesten worden. Dit was zo’n moment.
De eland hoorde hier niet te zijn, maar toch voelde zijn aanwezigheid niet willekeurig. Hij bewoog zich doelbewust, zijn massieve gestalte straalde een stille vastberadenheid uit die haar zowel verontrustte als fascineerde. Ze greep in haar zak en haalde haar telefoon tevoorschijn.