Julie aarzelde, haar ogen gefixeerd op het massieve lichaam van het dier dat de duisternis in trok. Het logische deel van haar schreeuwde dat dit een vreselijk idee was. Een wilde eland het bos in volgen – vooral een die verstrikt zat in puin en duidelijk geagiteerd was – was niet alleen riskant, het grensde aan roekeloos.
Elanden stonden erom bekend dat ze onvoorspelbaar waren, vooral als ze zich bedreigd of in het nauw gedreven voelden. Haar adem stokte toen ze zich voorstelde hoe het dier plotseling op haar afstormde. Wat zou ze doen? Vluchten? Verstoppen?