Haar telefoon zoemde weer, waardoor ze schrok. Het geluid voelde onmogelijk hard in de stilte van het bos. Ze stopte om Peters laatste bericht te lezen, haar adem vormde wolken in de ijskoude lucht. Peter: Ik ben dichtbij. Doe niets riskants. Waar leidt het je naartoe?
Julie staarde de duisternis in, haar hart bonkte in haar borstkas. “Ik weet het nog niet,” fluisterde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar boven het zachte geruis van de wind door de bomen. Voor haar stond de eland weer stil als een standbeeld.