Ze wierp weer een blik op de klok. 23:00 UUR. De uren strekten zich voor haar uit en ze was al mentaal aan het plannen hoe ze de nacht zou indelen: rondes om middernacht, een snelle snack rond 2 uur ’s nachts en misschien een paar minuten om het boek te lezen dat ze in haar tas had gestopt.
Net toen Julie op het punt stond zich in haar routine te nestelen, gingen de automatische schuifdeuren sissend open. Een vlaag koude lucht stroomde de lobby binnen en verstoorde even de warme stilte. Julie keek nauwelijks op – ze ging ervan uit dat het een late bezoeker was of misschien een patiënt die dringend hulp nodig had.