Haar hartslag versnelde toen ze zijn blik ontmoette. Dit was geen bang dier dat per ongeluk was binnengedwaald. De bewegingen van de eland waren doelgericht, weloverwogen. Hij stond rechtop, zijn aanwezigheid dwingend, maar toch was er iets in zijn ogen – een urgentie, bijna alsof hij hulp kwam zoeken.
Julie legde haar pen neer en stond langzaam op, het gewicht van het moment op haar rustend. Ze keek om zich heen naar de andere verpleegsters en het personeel, allemaal bevroren in verschillende staten van shock. “Blijf kalm,” zei ze, met vaste stem ondanks het snelle kloppen van haar hart.