De olifant pauzeerde, draaide zijn hoofd een beetje alsof hij wilde luisteren en zijn donkere ogen schoten terug naar Amara om een onuitgesproken boodschap over te brengen: volgen. Hij deed een stap naar voren en leek haar zorgvuldig in de gaten te houden, alsof hij zeker wist dat ze volgde. Haar adem stokte. Ze had geen echte opties meer; vluchten voelde nu absurd.
Met een diepe, trillerige ademhaling zette ze haar eerste stap voorwaarts, meegezogen in de schaduwen van het bos. Met elke stap verwijderde ze zich verder van de wereld die ze kende. Dicht gebladerte sloot zich om hen heen, waardoor het pad in de schaduw kwam te liggen, maar de olifant bewoog zich doelgericht en leidde haar op een manier die te direct leek om willekeurig te zijn.