Elke minuut die de indringers binnen doorbrachten, kon schade of verlies betekenen voor de kostbaarheden waar hij verantwoordelijk voor was. Henry hing op en haalde rustig adem, zijn ogen vernauwden zich terwijl hij het gebouw overzag. Hij vond het geen goed idee om alleen naar binnen te gaan, maar hij kon het zich ook niet veroorloven om achterover te leunen en te wachten.
De tijd tikte door en hij moest het stille alarm zien te bereiken. Dat zou de waardevolle kamers afsluiten en elke vitrine beveiligen, waardoor hij kostbare tijd zou winnen totdat er hulp zou komen. Henry’s polsslag ging tekeer toen hij de hoek om glipte en de balie naderde waar de knop voor het stille alarm binnen handbereik was.