Nu hoefde hij de indringers alleen nog maar lang genoeg op te houden tot de politie arriveerde. De inbrekers hadden de subtiele veranderingen niet opgemerkt – het stille gezoem van de sluitmechanismen die de vitrines afsloten, de verborgen deuren die dichtklikten in de waardevolle ruimtes. Maar een zwakke, geïsoleerde klik weerklonk van een deur verderop in de hal en trok hun aandacht.
Ze pauzeerden, wisselden op hun hoede blikken uit terwijl een van hen mompelde: “Er is hier iemand. Ze weten dat we hier zijn.” De ander schudde zijn hoofd en wuifde het weg. “Je verbeeldt je waarschijnlijk dingen. We hebben niemand gezien toen we binnenkwamen.” Toch bleef er een zweem van onbehagen tussen hen hangen toen ze naar voren kropen, nu op hun hoede.