Zijn adem stokte snel, maar hij bleef geconcentreerd, sloop door de smalle gangen en glipte achter vitrines om niet gezien te worden. Een grote, sierlijke vaas doemde voor hem op en hij liet zich erachter vallen, om op adem te komen terwijl hij luisterde of ze dichterbij kwamen.
De inbrekers raakten steeds gefrustreerder; hij kon ze onder hun adem horen vloeken, hun voetstappen zwaar en doelloos terwijl ze de vloer afspeurden naar hem. Henry gunde zichzelf een kort moment van hoop – misschien zouden ze het opgeven en proberen te ontsnappen.