Misschien zouden ze zelfs teruggaan naar de achteruitgang en zich realiseren dat het gebouw niet zo leeg was als ze dachten. Maar net toen Henry zichzelf een zucht van verlichting gunde, kwam zijn telefoon tot leven met NSYNC’s “Bye Bye Bye” echoënd door de gang – hij had hem in zijn achterzak gelaten, klaar voor een telefoontje als dat nodig was.
Het plotselinge geluid verbrak de stilte en doorbrak de gespannen stilte. De inbrekers draaiden zich om en richtten hun blik op zijn schuilplaats. Henry probeerde met zijn telefoon het zwijgen op te leggen, maar het was te laat. De figuren kwamen al dichterbij, hun voetstappen snel terwijl ze samenkwamen op zijn positie.