Henry drukte zich tegen de muur en durfde nauwelijks adem te halen toen de indringers zich door de gang bewogen, hun stemmen laag maar hoorbaar. “Verspreiden! Hij kan niet ver weg zijn,” siste een van hen, en de voetstappen scheidden zich, in verschillende richtingen.
Henry ademde langzaam uit, de spanning in zijn lichaam was voelbaar. Hij moest ze een stap voor blijven en zich verborgen houden tot de politie kwam. Voorzichtig baande hij zich een weg langs de muur, glipte de kast uit en een andere kamer in. Hij ging van schaduw naar schaduw, steeds luisterend naar het kleinste geluid van hun nadering.