Terwijl hij sprintte, hoorde Henry het geschreeuw van de inbrekers vlak achter zich, hun zware voetstappen weerkaatsten door de verduisterde hal. Maar hij had een voorsprong – ze kenden de indeling van het gebouw niet, terwijl hij het op zijn duimpje kende.
Hij draaide zich om de hoeken en bewoog zich snel door het doolhof van vitrines en opslagruimtes, waarbij hij elk verborgen hoekje en gaatje in zijn voordeel gebruikte. Hij hoopte dat zijn kennis van het gebouw hem genoeg tijd zou geven tot er hulp kwam.