Ze keken nauwelijks naar hem terwijl ze zich door de kamer verspreidden, ogen glimmend terwijl ze de onbetaalbare kunstvoorwerpen onderzochten. Henry’s hartslag bonsde, zijn ogen scanden verwoed naar iets scherps. Zijn blik viel op de rand van een metalen standaard. Het was riskant, maar het zou kunnen werken.
Hij ging met zijn rug naar de standaard staan, bewoog langzaam en probeerde geen aandacht te trekken. Met trillende ademhaling drukte hij de kabel tegen de scherpe rand en begon te zagen, elke beweging langzaam en pijnlijk.