Toch wuifde Henry het weg en schreef het toe aan paranoia – denken was tenslotte zijn ondeugd. Misschien had hij te veel misdaadprogramma’s gekeken en vulde zijn geest gaten op die er niet waren. Hoofdschuddend dwong hij zichzelf om het los te laten en liep het gebouw binnen om aan zijn ronde te beginnen.
Naarmate de dag vorderde, bereidde het veilinghuis zich voor op het grote evenement van vanavond. Waardevolle kunstwerken, oude kunstvoorwerpen en zeldzame juwelen vulden de showroom. De sfeer gonsde van de opwinding van potentiële kopers die de schatten inspecteerden die ze hoopten te bemachtigen.