Haar moeder hield haar dochter nog steviger vast, haar eigen ogen glinsterden van de onuitgedroogde tranen. “Ik mis hem ook,” zei ze zacht. Ze bleven een paar tellen in elkaars omhelzing, terwijl ze hun verdriet deelden, totdat haar moeder een zachte glimlach tevoorschijn toverde en Mindy’s tranen zachtjes wegveegde.
Dat was de laatste keer dat Mindy over het huis van haar oom sprak – althans, het was de laatste keer voor een paar jaar. Een paar jaar later, toen Mindy een jaar of zeventien was, koos ze ervoor om op haar fiets langs het huis van haar overleden oom te rijden. Terwijl ze langzaam fietste, voelde ze een golf van nostalgie over zich heen komen.