De routine liet weinig ruimte voor een gesprek, laat staan voor reflectie. Maar Anna’s stille vragen hielden nooit op, haar stemmetje sneed door de waas van uitputting. “Waarom lijkt ze niet op mij?” vroeg ze op een avond, terwijl ze met haar knuffelkonijn op schoot in kleermakerszit op de bank zat.
Haar toon was niet beschuldigend, alleen nieuwsgierig, maar het deed James wel even stilstaan. “Ze is je zus, lieverd,” zei James zachtjes, hoewel de woorden hol aanvoelden terwijl hij ze uitsprak. Hij hurkte naast haar neer en veegde een verdwaalde krul uit haar gezicht.