James aarzelde een fractie van een seconde en knikte toen. “Ja, dat is ze,” zei hij, hoewel zijn stem overtuiging miste. Hij draaide zich om naar Susy, benieuwd of ze merkte wat hij deed. Maar haar uitdrukking was sereen, haar ogen gevuld met niets dan liefde terwijl ze toekeek hoe hun baby sliep.
Later die nacht, toen James wakker in bed lag, sloop de twijfel er weer in. Hij wierp een blik op Susy, die naast hem lag te slapen, met haar blonde haar over het kussen. Onwillekeurig flitste het beeld van de vuurrode lokken van de baby door zijn hoofd. Hij balde zijn vuisten en voelde een vlaag van schuld.