“Je mama is aan het rusten,” zei de verpleegster zachtjes, met een warme stem. “Maar je kleine zusje is hier. Wil je haar eerst ontmoeten?” Anna’s ogen lichtten op van opwinding en nervositeit. Ze knikte en greep het konijn stevig vast. “Ik wil haar zien,” zei ze.
De verpleegster stak haar hand uit en Anna liet haar kleine vingers in de grotere, troostende handpalm glijden. Toen ze de kamer binnenliepen, nam de stem van de verpleegster een zachte, bijna eerbiedige toon aan. “Ze is mooi, net als jij. Ze heeft gewacht om haar grote zus te ontmoeten.”