Anna keek nog eens naar haar moeder en knikte toen vastberaden. De verpleegster leidde haar naar de wieg, een maagdelijk witte cocon in het schijnsel van de tl-lampen. Bij het zien van het kleine, in roze gewikkelde bundeltje stond Anna even stil en stokte haar adem.
“Ze is echt klein,” mompelde Anna, haar brede ogen strak op de baby gericht. Ze verstevigde haar greep op het konijn. “Wordt ze nog groter?” De verpleegster grinnikte. “Oh ja, ze zal heel snel groeien. Maar nu is ze nog maar een kleine pinda.”