Nathan legde zijn laptop voor zich, verbonden met de camera’s die hij eerder had geïnstalleerd. Zijn handen trilden lichtjes toen hij op de aan/uit-knop drukte, terwijl hij vanuit zijn comfortabele auto naar het lege lijkenhuis staarde.
Nathan’s hart ging tekeer terwijl hij de opnames doornam. Het geluid werd luider en kwam ergens uit het lijkenhuis. Zijn vingers trilden terwijl hij door elke camera klikte, wanhopig hopend op een teken, iets dat bewees dat hij het zich niet verbeeldde.
En toen, op een van de schermen, zag hij een beweging. De zware deur kraakte en bewoog uit zichzelf, centimeter voor centimeter. Nathan hapte naar adem. Wat is dit in hemelsnaam? dacht hij met zijn ogen wijd open. Wat hij vervolgens zag, deed hem verstijven van afschuw.