Toen gingen de deuren van de eerste hulp open. Een massale toestroom van patiënten stroomde binnen: een auto-ongeluk, meerdere verwondingen, chaos. Nathan had nauwelijks tijd om adem te halen tussen het helpen bij de eerste hulp en het assisteren bij operaties. De uren vervaagden tot één lange, slopende uitputtingsslag.
Tegen de tijd dat zijn dienst erop zat, voelde Nathan zich als een zombie. Maar het mortuarium wachtte. Met tegenzin liep hij door de koude, slecht verlichte gang. Het was niet de meest glamoureuze baan, maar wel rustig. En op dat moment verlangde Nathan het meest naar stilte.