Julia en Roberts gedachten raasden, het gewicht van wat ze zojuist hadden gezien drukte op hen neer. Hun gedachten dwaalden af – haar wanhopige smeekbeden, de onschuldige gezichten van de kinderen, het vertrouwen dat ze hadden gegeven. “Was het allemaal een leugen?” Mompelde Robert, met zijn handen aan de rand van het gordijn.
Er kwam een golf van woede opzetten, maar daaronder lag een knagend gevoel van spijt. Ze hadden hun gevoel genegeerd, de waarschuwingen in de wind geslagen en nu dit. Toch, gemengd met de woede was een diepe droefheid. Het echtpaar had in haar willen geloven, iets goeds willen doen. Maar nu voelden ze zich gewoon dwaas.
Een paar minuten lang bleef Robert bij het raam staan, starend naar de lege straat. Het huis was stil, maar zijn hoofd gonsde van de vragen, woede en een verpletterend gevoel van verraad. Uiteindelijk draaide hij zich om, zijn lichaam zwaar onder het gewicht van de gebeurtenissen van de avond.