Terwijl ze aten, begon Natalie meer te vertellen over haar omstandigheden. “We staan nu al weken op straat,” gaf ze toe. “Ik ben mijn baan kwijtgeraakt toen het bedrijf inkromp en sindsdien is het onmogelijk om werk te vinden.” Haar stem brak, maar ze herpakte zich snel.
Robert luisterde, zijn emoties in conflict. Hij voelde sympathie toen hij zich de ontberingen voorstelde die Natalie had moeten doorstaan, maar toch bleef er een ongemakkelijk gevoel hangen. De gedachte om vreemden in de garage achter te laten terwijl hij de hele dag aan het werk was, verontrustte hem. Julia zou alleen thuis zijn en het risico was te groot om te negeren.