Terwijl Natalie doorging met haar verhaal, keek Robert naar haar kinderen, die met hun kleine gestalte gretig van het eten aten. De kilte van november hing in de lucht en de gedachte hen weer op straat te zetten deed zijn maag draaien. “Het zijn nog maar kinderen,” herinnerde hij zichzelf, terwijl het schuldgevoel binnensloop.
Tegen de tijd dat Robert naar zijn werk vertrok, had hij het idee om hen te vragen weg te gaan opgegeven. “Nog één dag,” zei hij tegen zichzelf. Maar toen hij achter zijn bureau zat, bleef het gevoel van misselijkheid aanhouden. Afgeleid door zijn beslissing vroeg hij zich af of hij wel de juiste beslissing had genomen.