Deze keer aarzelde Robert niet. “Dat snap ik, Julia, maar ik kan de risico’s niet negeren. Het gaat niet om aardig zijn of niet, het gaat om praktisch zijn.” Julia zuchtte diep, de spanning tussen hen werd dikker. “Prima,” zei ze, haar stem nu scherper. “Als je het zo belangrijk vindt, kun je het haar zelf vertellen. Ik zal je niet in de weg staan.”
Robert voelde zich vreselijk, maar hij wist ook dat hij het moest doen. Zichzelf versterkend klopte hij op de garagedeur, zijn glimlach zorgvuldig geoefend. “Waarom komen jij en de kinderen vanavond niet binnen eten?” bood hij aan. Natalie aarzelde en knikte toen dankbaar. “Dat zou veel betekenen. Dank je.”