Terwijl ze rond de tafel zaten, hield Robert het gesprek luchtig. Ben en Lucy giechelden terwijl ze aan hun borden aten, hun onschuld maakte hem even nerveus. Natalie leek meer ontspannen en deelde kleine anekdotes over haar kinderen. Robert kon echter niet stoppen met het repeteren van zijn geplande gesprek in zijn hoofd.
Na het eten haalde Robert diep adem, klaar om het onderwerp aan te snijden, toen Natalie onverwachts de tafel begon af te ruimen. “Laat me helpen,” zei ze, met een stevige toon. Ze liep naar het aanrecht en stroopte haar mouwen op. “Het is het minste wat ik kan doen. Ik voel me vreselijk om hier zomaar gratis te blijven.”