Julia, die vlakbij haar stond, wierp Robert een scherpe blik in haar ogen, vol minachting dat ze er zelfs maar over dacht om Natalie weg te sturen. Terwijl Natalie voorzichtig een bord droogde, haar uitputting duidelijk zichtbaar in haar voorovergebogen schouders, voelde Robert het gewicht van het schuldgevoel zwaarder drukken. Julia’s doordringende blik bezegelde zijn besluit.
Robert zuchtte en knikte. “Oké, laten we het dag voor dag bekijken,” zei hij, zijn stem verraadde zijn innerlijke conflict. Natalie draaide zich naar hem om, haar ogen vol dankbaarheid. “Dank je, Robert. Dank je, Julia. Echt,” zei ze met trillende stem. Hij forceerde een glimlach, maar kon zijn onbehagen niet van zich afschudden.