De vrouw hield haar kinderen dicht tegen zich aan, haar armen trillend tegen de kou die door haar versleten jas sijpelde. Het tafereel was hartverscheurend, haar wanhoop even voelbaar als de vrieskou in de lucht. Julia’s stappen haperden. Ze kon er niet gewoon langslopen. Er was iets aan deze familie dat haar aandacht opeiste.
Julia’s gedachten raasden terwijl ze een blik wierp op Robert naast haar. Ze wist dat hij niet blij zou zijn met wat ze op het punt stond voor te stellen. Hij was altijd al pragmatisch geweest en zijn carrière als high-profile strafpleiter maakte hem alleen maar voorzichtiger. Toch kon ze de knagende pijn in haar borst niet negeren.