Net toen het oude koppel verder wilde gaan, werden ze opgeschrikt door een klop op de deur. Robert deed open en bevroor. Natalie stond daar met haar kinderen in haar handen. Tranen stroomden over haar gezicht toen ze vroeg: “Meneer Robert, kunnen we even praten?” Zijn hart bonsde toen hij opzij stapte.
Eenmaal binnen stortte Natalie helemaal in. “Het spijt me zo,” snikte ze. “We wilden je niet bang maken of misbruik van je maken. Dingen werden ingewikkeld en ik raakte in paniek.” Robert stond roerloos, woede en empathie kolkten in hem. “Waarom namen jullie mijn auto?” vroeg hij uiteindelijk.