Natalie legde het door haar tranen heen uit. “Ik kreeg een telefoontje over een baan, maar het was buiten de stad. Ik dacht dat ik niet om meer hulp kon vragen,” gaf ze toe met trillende stem. Robert luisterde, verscheurd tussen medelijden en frustratie.
“Dus je neemt gewoon de auto?” Drong Julia aan. Natalie veegde haar ogen af en schudde haar hoofd. “Ik was bang dat je nee zou zeggen. Ik dacht dat je onze wanhoop niet zou begrijpen.” Haar woorden hingen in de lucht, rauw en oprecht.