Natalie leunde naar voren, haar stem ernstig. “Ik was wanhopig, Robert. Ik weet dat het er slecht uitziet, maar het was nooit mijn bedoeling om je pijn te doen of misbruik te maken van je vriendelijkheid.” Haar ogen vulden zich weer met tranen en smeekten hem haar te geloven.
Robert aarzelde, zijn scepsis werd iets minder toen hij de rauwe emotie in haar gezicht zag. Hij wilde haar vertrouwen, maar het aanhoudende onbehagen hield hem voorzichtig. “Je had het me gewoon kunnen vertellen Natalie, dan had ik je de auto gegeven.”