“We leven al zo lang van dag tot dag,” ging Natalie verder. “Ik handelde uit angst. Ik dacht dat niemand ons echt zou helpen.” Haar blik ontmoette de zijne, in stilte smekend om vergeving. Robert zuchtte diep, het gewicht van haar woorden drong tot hem door. “Laten we dit samen oplossen,” zei hij.
Robert besloot Natalie en de kinderen te helpen een stabielere situatie te vinden. De volgende ochtend begeleidde Robert Natalie en de kinderen naar de sociale dienst. “We zullen ervoor zorgen dat er goed voor jullie wordt gezorgd,” verzekerde hij haar.