“Robert,” begon Julia zachtjes, haar stem verraadde haar aarzeling, “we kunnen ze hier niet zomaar achterlaten. Ze bevriezen.” Ze gebaarde naar de vrouw en haar kinderen. “Laten we ze de garage aanbieden voor de nacht. Het is er warm en het is het minste wat we kunnen doen.” Haar woorden hingen in de kille lucht.
Robert fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij het stuur vastgreep. Hij was niet harteloos, maar hij kon de risico’s niet negeren. Vreemden uitnodigen in hun huis, al was het maar in de garage, voelde roekeloos. Hij zuchtte, zijn stem afgemeten. “Julia, ik snap het, maar we weten niets over hen. Het is niet veilig.”