Julia’s blik verslapte niet. Ze wist dat Roberts bedenkingen gegrond waren, maar haar medeleven overstemde haar logica. “Het is één nacht, Robert,” zei ze, haar toon nu steviger. “Kijk naar hen. Denk je echt dat ze een gevaar vormen? Ze proberen gewoon te overleven.” Haar vastberadenheid verzachtte zijn vastberadenheid.
Met een aarzelend knikje gaf Robert uiteindelijk toe. “Goed,” zei hij, terwijl hij scherp uitademde. “Maar alleen voor vanavond. En ik laat mijn waakzaamheid niet zakken.” Hij parkeerde de auto, zijn gezicht nog steeds ongemakkelijk. Samen stapten ze uit, de ijzige wind beet in hun gezichten toen ze de familie naderden.