Hoe schuldig Emma zich ook voelde, ze was in ieder geval opgelucht dat de dag voorbij was en dat de oude vrouw was vertrokken zonder naar haar uit te halen. Maar haar opluchting was van korte duur. Te midden van het gegiechel en gekakel over het kapsel van de oude vrouw hoorde Emma de inloopbel weer rinkelen.
Het was de oude vrouw! Ze was haar tas vergeten bij de receptie en was teruggekomen om hem op te halen. Emma’s gezicht kleurde niet meer; ze wist dat de vrouw de meisjes had gehoord die haar bespotten. De tranen stroomden over de wangen van de vrouw, maar voordat Emma iets kon zeggen, pakte de vrouw haar tas en rende naar buiten