Sindy was hoopvol maar ook nerveus over haar volgende jaar op de middelbare school. Ze wilde echt dat het beter zou gaan, maar de problemen thuis maakten het moeilijk. Op school probeerde ze net zo hoopvol te zijn als haar vriendin Amy, maar diep van binnen was ze nog steeds onzeker en onzeker.
School was niet de veilige plek die Sindy hoopte dat het zou zijn. Hoewel ze dol was op de geschiedenislessen van meneer Anderson, waar de verhalen uit het verleden echt aanvoelden, was biologie een ander verhaal. Elke les en elke toets gaf haar het gevoel dat ze de strijd aan het verliezen was. Ze had de code nog niet gekraakt, net zoals ze haar eigen leven nog niet kon begrijpen.