Toen Sindy naar de kleuterschool ging, bestookten kinderen Sindy met nieuwsgierige vragen. “Waarom is je moeder zo oud?” vroegen ze, terwijl ze alleen maar herhaalden wat hun ouders zeiden. Sindy voelde hoe ze naar haar staarden. Zij was het meisje waar iedereen van wist; in zo’n klein stadje hadden ze nog nooit zoiets gezien.
Iedereen kende haar verhaal en elke verjaardag was een herinnering. Het drama vervaagde niet met de jaren. “Elke verjaardag van jou is een herinnering aan het wonder, Sindy,” zei Mabel tegen haar. Maar het voelde ook als een mysterie. Waren de mensen verbaasd of vonden ze het gewoon raar? Sindy kon het niet zeggen en ze wist het zelf ook niet zeker.