Charlotte Davis had nooit gedacht dat een eenvoudig schilderij zulke geheimen kon hebben. Haar man had haar het schilderij lang geleden gegeven, geschilderd met zijn eigen hand. “Kijk beter,” had hij op een van zijn laatste dagen gefluisterd. Ze had gestaard, verbijsterd door zijn cryptische aanwijzing. Wat miste ze in de waas van vervaagde kleuren?
Weken gingen voorbij totdat Charlotte uiteindelijk besloot om het kunstwerk te laten restaureren, in de hoop het mysterie te onthullen waar haar man op zinspeelde. Terwijl het oude vernis werd verwijderd, keek ze angstig toe over de schouder van de restaurateur.
Toen zag ze het. Charlottes hart bonkte toen het besef doordrong. Haar knieën werden slap en ze moest een stoel vastgrijpen om te steunen, haar ogen gefixeerd op het geheim dat nu onthuld werd. Dus dit was wat hij haar al die tijd had willen vertellen? De schok galmde door haar oren. Hoe had ze het niet kunnen weten? Haar man had deze boodschap al die tijd voor haar ogen verborgen gehouden. Charlottes geest duizelde toen ze deze openbaring probeerde te verwerken. Ze had tientallen jaren van hem gehouden, maar nu vroeg ze zich af: had ze hem ooit echt gekend?