Maar in het ziekenhuis werd de situatie er niet beter op. Pauls gezondheid verslechterde en binnen een paar dagen lag hij op de IC. Artsen probeerden van alles, maar niets leek te helpen. Charlotte werd geconfronteerd met de realiteit dat Paul niet lang meer te leven had. Elke dag was een pijnlijke herinnering dat haar levenslange partner aan het wegglijden was. En zou het geheim met hem sterven?
Charlotte wist dat ze het onvermijdelijke niet kon uitstellen – ze moest hun zonen informeren over Pauls kritieke toestand. Elk deel van haar verzet zich ertegen; door het hardop te zeggen zou Charlotte de pijnlijke waarheid onder ogen moeten zien dat Paul misschien niet lang meer bij hen zou zijn. Elk rinkelen van de telefoon voelde als een harde herinnering aan de plotselinge en wrede wending die hun leven had genomen.