“Je moet naar het ziekenhuis komen,” wist Charlotte te zeggen, haar stem een mengeling van verdriet en urgentie. “Je vader… hij heeft misschien niet veel tijd meer.” Er viel een diepe stilte, een wederzijdse erkenning van het gewicht van die woorden en een gedeeld, onuitsprekelijk verdriet.
Ondanks de schok en het verdriet dat hen in hun greep hield, beloofden hun zonen er zo snel mogelijk te zijn. Toen Charlotte de gesprekken beëindigde, was de stilte in de kamer oorverdovend. Het gepiep van de machines die Pauls vitale functies bewaakten, leek de ernst van de situatie te benadrukken.