Hij trok een grimas, alsof het geheim hem evenveel pijn deed als de ziekte die zijn lichaam teisterde. “Ik wilde… je geen pijn doen… je niet verliezen…”
Charlottes polsslag versnelde, zelfs toen ze geruststellend over zijn wang streelde. “Ik ben hier. Ik ga nergens heen,” suste ze, een belofte die ze van plan was na te komen. Pauls ogen glinsterden van opluchting en spijt. “Mijn liefste… vergeef me…”.