Charlotte legde hem het zwijgen op door haar lippen teder op zijn gerimpelde voorhoofd te drukken, een woordeloze absolutie. Als dit zijn laatste momenten zouden zijn, wilde ze dat hij deze wereld in vrede zou verlaten, wetend dat er absoluut van hem gehouden werd. Maar Paul hield vol: “Ik heb een geheim voor je bewaard”.
Charlotte duizelde toen Pauls cryptische woorden tot haar doordrongen. En dan te bedenken dat de man van wie ze hield en die ze vertrouwde, na een heel leven samen iets voor haar verborgen had gehouden. Ze zocht zijn gezicht, haar ogen wijd open van ongeloof. “Een geheim… al die tijd?” fluisterde ze. Paul knikte zwakjes en huiverde van de inspanning. “Het schilderij…” mompelde hij. “Kijk beter…”