Eenmaal thuis, met de tranen nog in haar ogen, haalde Charlotte het schilderij van de muur. Teder veegde ze het stof weg dat zich in de loop der jaren op de vergulde lijst had verzameld. Ze draaide het om en onderzocht elke centimeter, op zoek naar het geheim dat Paul haar dringend wilde laten ontdekken. Maar het oude doek onthulde niets bijzonders voor haar ongeschoolde oog.
Toch weerklonk de stervende smeekbede van haar man in haar gedachten. Charlotte besloot dieper te graven, wat er ook voor nodig was. Ze belde het plaatselijke museum en vertelde over haar benarde situatie aan een kunsthistoricus die zo vriendelijk was zijn expertise aan te bieden. Al snel kwam hij het schilderij ophalen, ontroerd door Charlottes verhaal. Hoewel het amateurkunstwerk geen historisch meesterwerk was, kon de historicus dit merkwaardige mysterie niet weerstaan. Hij zou al zijn technische vaardigheden en kennis, die gewoonlijk zijn voorbehouden aan onbetaalbare stukken, inzetten om de lang verborgen geheimen ervan te ontsluieren.