Ze besloot de hulp in te roepen van een kunsthistoricus van het plaatselijke museum. Nadat ze de man haar verhaal had verteld, kwam hij onmiddellijk het schilderij ophalen voor verder onderzoek. Uit de goedheid van zijn hart besluit de kunsthistoricus zijn kneepjes van het vak te gebruiken voor een schilderij dat hij als hobby heeft gemaakt in plaats van voor één keer voor echt historische kunstwerken.
De weken die volgen zijn extreem zwaar voor Charlotte. Ze rouwt om het verlies van haar man en moet tegelijkertijd wachten op een telefoontje van het museum. Om de tijd te doden maakte ze veel wandelingen en bezocht ze haar kinderen vaak. Ze kijkt melancholisch terug op het mooie huwelijk dat ze had.