In de stille uren van de nacht, toen het ziekenhuis in een bedrieglijke kalmte was gesust, verbrak iets schokkends de rust. Een wilde pandabeer barstte door de voordeuren en veroorzaakte onmiddellijk opschudding. De eens zo vredige gangen, gevuld met rustige gesprekken en het constante gepiep van medische apparatuur, gonsden plotseling van angst en verwarring. Zowel het personeel als de patiënten konden hun ogen niet geloven toen de binnenkomst van de pandabeer de vertrouwde, troostende omgeving veranderde in een chaos.
Te midden van de chaos bevond zich Hana, een jonge verpleegster die bekend staat om haar kalmte in moeilijke situaties. Maar zelfs zij werd verrast door de aanblik van een levende pandabeer in de hal van het ziekenhuis. Terwijl haar collega’s zich in alle richtingen verspreidden op zoek naar een schuilplaats, stond Hana als aan de grond genageld. Haar hart ging tekeer en haar handen trilden. Wat was er in hemelsnaam aan de hand!
Maar midden in de chaos zag Hana iets dat opviel. De pandabeer had iets in zijn bek – iets kleins en zeker niet typisch voor een pandabeer om bij zich te dragen. Het leek op een klein diertje. Deze ongewone aanblik prikkelde Hana’s nieuwsgierigheid en duwde haar angst opzij. Ze voelde een sterke drang om te handelen, omdat ze besefte dat er meer aan de hand was dan alleen een pandabeer die het ziekenhuis binnenviel. Het beeld van de pandabeer, normaal een angstig figuur, die zachtjes dit kleine schepsel draagt, wakkerde een diepe behoefte in Hana aan om uit te zoeken waarom en om te helpen.