In dat stille moment realiseerde Hana zich iets verontrustends: de dierenarts wist niet meer over het mysterieuze wezen dan zij. Toch begreep hij dat de situatie ernstig was, vooral toen Hana uitlegde hoe de toestand van het wezen verslechterde. Plotseling werd Hana opgeschrikt door de luide, trieste brul van de pandabeer. Zijn krachtige schreeuw vulde de kamer, waardoor de urgentie van het moment nog duidelijker werd..
Hana voelde een rilling over haar rug lopen. Er was iets ernstig mis. Het gebrul was meer dan gewoon lawaai; het was een diepe schreeuw van angst en verdriet die om hen heen weerklonk en alles daarna stil achterliet. Toen ze daar stond, te midden van de steriele geur van het ziekenhuis en de geluiden van activiteit in de verte, besefte Hana dat er meer aan de hand was dan ze eerst dacht.