Ondanks hun twijfels was Hana vastbesloten. “Ik zal voorzichtig zijn,” beloofde ze en ze liep langzaam maar zelfverzekerd naar de pandabeer toe. De agenten, die nog steeds aarzelden, besloten achter te blijven en haar goed in de gaten te houden.
Hana volgde de pandabeer terwijl hij haar door de gangen van het ziekenhuis leidde. De felle lichten zoemden zachtjes en maakten schaduwen die over de muren bewogen. De pandabeer liep doelgericht, alsof hij precies wist waar hij heen ging. Hana voelde haar hart snel kloppen, gedreven door zowel opwinding als nieuwsgierigheid.